Ziezo, Carnaval weer achter de rug. Ik heb er niks mee, maar ik hoop dat alle carnavalvierders genoten hebben. Echt, dat meen ik. Nu is de vastentijd begonnen.
Afgelopen week was het Aswoensdag. Daar heb ik herinneringen aan uit mijn lagere schooltijd. Op die dag liepen we met de hele klas naar de naastgelegen kerk om het askruisje te halen. Dat werd door de pastoor of kapelaan met de duim op je voorhoofd geveegd. Niks spannends aan. Nee, daarna werd het pas spannend. Dan ging het er om bij wie dat askruisje het langst bleef zitten. We hadden allemaal zo’n fijn zestigerjaren kapsel met ponnie. Die ponnie hing dus over het askruisje. Lastig. Dus liepen wij de rest van de Aswoensdag met één hand die ponnie omhoog te houden.
De dagen erna verschoof onze aandacht naar de vastentrommel. Doordeweeks mocht er niet gesnoept worden. De -overigens weinige- snoepjes die we in de week kregen, moesten subiet in de vastentrommel. Zondag mocht er gesnoept worden en hoorde de vastentrommel tot het hoogtepunt van de saaie zondag. Vier weken duurden deze rituelen die werden afgerond met de paasdagen. Poeh, ook weer gehad dachten wij opgelucht. Lekker aan het paasbrood en de beschilderde eieren.
Ook de Ramadan begint weer. Tussen zonsopgang en zonsondergang niks eten. Dát noem ik nog eens vasten. Het is al best lang licht ’s avonds. De dagen lengen. Niettemin vertelde het vriendinnetje van mijn 10-jarige kleindochter me dat ze zich verheugt op de Ramadan en dat er thuis veel lekkers in de koelkast en de vrieskist ligt. Voor ’s avonds als de zon onder is.
Op naar Pasen met z’n allen, zou ik zeggen.
