Marie
Het weer beheerst het nieuws. Hitte, droogte, branden, evacuaties. Ook Vught was even in het nieuws door drie minuten oorverdovende regen en razende storm. Bomen vielen om, maar iedereen ongedeerd.
Het grootste deel van mijn gezin kampeerde in Slovenië. De berichten die ik van ze kreeg gingen over hitte, prachtige natuur, lekker eten. Op de bijbehorende foto’s beelden van zwemmende en ijs etende kleinkinderen. Niks aan de hand. Totdat berichten over een valwind en ander noodweer in Slovenië tot mij doordrongen. Ik onmiddellijk bellen. Geen verbinding. Dat is niet prettig, op zijn zachtst gezegd. Als moeder en oma word ik daar nerveus van. Tot er een vrolijke foto van het viertal op 1500 meter hoogte in mijn app verscheen. Toch voor niks in de rats gezeten. De baksteen in mijn maag verdween.
Het weerzien een week of wat later was toch extra speciaal. En ja, de tent was weggewaaid en alles was drijfnat geworden. De IPad was in een plas water overleden. En ja, ze waren geëvacueerd, maar dat was eigenlijk heel gezellig geworden met glazen slivovitsj er bij. En nee, de kinderen waren niet bang geweest. Ze vonden het juist spannend. ‘Pikzwarte lucht, omi. We zagen het aankomen.’ Mijn kleindochter liet mij op de telefoon van haar moeder foto’s zien van een valwind in aantocht. Inderdaad pikzwarte lucht. Ze had ook een heleboel grafiekjes over het ontstaan van valwinden bij de hand. ‘Ik ga meteen tegen de juf zeggen dat ik een spreekbeurt hou over de valwind. Ik heb het zelf meegemaakt, dus ik weet er alles van.’
Toch fijn dat ze het kan navertellen.
