Marie
Twee stemmen heb ik. De ene is verstaanbaar voor de buitenwereld, de andere zit in mijn hoofd en is alleen verstaanbaar voor mijzelf.
De buitenwereldstem levert gemak en ongemak.
Gisteren zat ik voor het eerst dit jaar op een zonnig terras. Met die stem bestelde ik eenvoudig een cappuccino en een worstenbroodje en die bestelling verscheen prompt op mijn tafeltje. Ik kan kletsen met die stem, mopperen, vragen stellen, ook impertinente vragen. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard, dus ik stel geregeld impertinente vragen. De stadsgids van een vestingstadje dat ik recent bezocht had een prettige stem met een duidelijk Vlaamse tongval. Daar hou ik van, van die Vlaamse tongval. Ik vroeg hem hoe een Vlaming in godsnaam in dat vestingstadje terecht was gekomen. Hij keek mij onthutst aan. Impertinente vraag. Ik realiseer me dat altijd te laat. Hij gaf een vaag, nietszeggend antwoord. Groot gelijk had hij. Zeker de liefde dacht ik hoopvol.
Dan is er die stem in mijn hoofd die niemand kan horen. Soms nuttig. Op de jongstleden verkiezingsdag zei die stem: je weet wel niet op wie, maar je gáát stemmen. Als je een stem hebt, gebruik hem dan. Dus heb ik gestemd. Niet zelden is die binnenstem lastig. Laatst had ik kortsluiting in mijn huis, niks deed het meer. De volgende dag overleed mijn afwasmachine en ontdekte ik dat het dak van mijn schuurtje lekt. Dan praat die binnenstem mij de put in: alles gaat kapot, dat gaat je klauwen met geld kosten, zal je zien dat de auto het ook begeeft, dat er een stuk van een kies afbreekt, de geplande appeltaart mislukt, mijn kat wegloopt, de schutting instort en weer de verkeerde krant wordt bezorgd. Enzovoort, enzovoort. Ik heb mijzelf wijsgemaakt dat het een prachtdag wordt als ik in de bomen aan de overkant de specht hoor hameren. Op die putdag hoorde ik hem en prompt werd het een topdag met cappuccino en een worstenbroodje op een zonnig terras.
