Ton Wagenaars
Er zijn steeds meer mensen die een uitgesproken mening over mij hebben. En ik zeg met gepaste zelfkennis dat die mening steeds bedenkelijker is. Ik zou in bijna alles negatief zijn. Ik zou geen levensvreugde meer uitstralen en ook op partijen en feesten zou men mij steeds minder kunnen begroeten of spreken. Hardop lachen is er al jaren niet meer bij en bij ieder volksfeest moet ik de feestvreugde ontberen, sterker nog ik distantieer me er steeds meer van. Ik noem hier enkele items en vergis U niet, ik heb er echt de pestpokken over.
TV-Programma’s en met name de tafelgesprekken met iedere avond dezelfde gastvrouwen die ook steeds dezelfde vrienden aan tafel inviteren. Die worden dan ook al direct echte vrienden met omhelzingen, zoenen en knuffels onthaald in de wetenschap dat zij dan op hun beurt ook de presentator weer zullen uitnodigen bij een volgende clubavond. Je weet al iedere ochtend welk onderwerp zal worden doorgenomen en het deert niet als twee uur later de volgende tafelsessie het onderwerp wederom van stal haalt. Een goede documentaire of een heerlijke detective of een tranentrekkende tragedie is er nauwelijks meer bij. Ik kan er uren over schrijven, maar U gaat zich ergeren en dat kan ik me dus niet meer permitteren.
Songfestival
Dieptepunt was de afgelopen week echter het Europese songfestival. In mijn gezin heeft het tot langdurig huiselijk geweld geleid. En dat allemaal omdat ik deze volksverlakkerij aangeduid had als een ziekelijke hysterie die met volksmennerij wordt gepromoot. Ik ben al jaren op leeftijd en herinner me dus ook de vroegere uitzendingen. Mijn lieve moeder was in tranen toen in 1957 ene Teddy Scholten het circus won. “Een beetje” luidde de titel en in ons huisgezin werd de song wekenlang meegeblaat.
BN’ers
Ik neem u mee in mijn herinneringen: op de TV waren de beelden zwart-wit. Met uitpuilende ogen werd gekeken naar een testbeeld waarmee gesuggereerd werd dat op jouw ( houten) TV heel Europa feest aan het vieren was met schitterende lofzangen en/of volksmelodieën. Er werd toen overigens ook nog echt gezongen met een life-orkest. Geen zwaailichten alsof de Brandaris constant stond te seinen en ook geen dansers of danseressen die met acrobatische salto’s en koprollen over het podium bonkten al dan niet deels gekleed. Het serene melodietje kon destijds worden meegezongen en er was lang geleden eens een festival waarvan ik zelfs het deuntje al mee kwaakte voordat de uitzending was geweest: Waterloo.
Sindsdien nauwelijks nog iets meegekregen van dit buitensporig infantiele programma gekenmerkt door rellen en wekenlange voorspellingen door BN’ers die daar de meest griezelige theorieën op los laten.
Duurde het muzikale sprookje in de beginjaren een avondje, thans beslaat het drie avonden met heuse voorronden en een niet te volgen jurering door luisteraars en een vakjury! Leg het mij maar uit: Europees songfestival met Israël en Australië, en de laatste jaren met landen die ik niet zomaar op de kaart zou kunnen aanwijzen of waarvan ik de hoofdstad kan opnoemen. Rusland mag niet meer meedoen, Turkije is afgehaakt. Wel veel ministaatjes al mis ik Vaticaanstad nog steeds. En bij het commentaar grossiert men in superlatieven al weet ik zeker dat meer dan de helft van de circusacts geen enkele muzikale meerwaarde heeft.
Over smaak zou niet te twisten zijn, maar ik verzeker eenieder dat dit beslist wel kan en zeker ook moet kunnen.
Hoe snel de festivalkoorts weer opkomt, ze snel is deze ook weer verdwenen. Het miljoenenfeestje, mede betaald door de belastingbetalers, werpt zijn schaduw echter al een beetje vooruit, want het land van de winnaar mag het gekkenhuis het volgend jaar organiseren met tienduizenden vlaggetjes en een leger van beveiligers en goedgevulde dinertafels voor de clowns met hun gevolg. En wie mag het dan becommentariëren en welke wijsneuzen bepalen dan weer welk lied ons mag vertegenwoordigen? Volksverlakkerij in optima forma waar ik al jaren niet meer aan meedoe en waar U mij om mag haten want dat is een eer. En of ik hoop heb dat het ooit nog werkelijk een liedjescompetitie wordt met een eerlijke jurering en aardige composities dan ga ik niet verder dan datgene wat eens Teddy Scholten zong :”Een beetje”, een heel klein beetje.
