Marc Smits
Een drieluikje, vooruit dan. Rood, wit en geel. Om het geheel af te ronden in een tijdspanne van nog geen twee jaar. Omdat het wederom volop vragen bij eenieder oproept. Al is het eigenlijk wat dat vraaggerichte betreft op natuurlijke wijze precies andersom zoals het in de carnavalswereld hoort. Alles op z’n kop dus. Eén belofte wil ik wel maken. Hierna zal ik er ècht over ophouden. Alhoewel? Dit is immers de derde keer dat ik erover begin. Heb het niet in de hand. De pen echter wel.
Het copy-paste-gehalte vanuit bestuurlijk Oeteldonk begint nu schokkend serieus verontrustend chronisch ernstig herkenbare vormen aan te nemen. Oeteldonk blèft vrolijk knippe en plèkke. Ook ik maak me als columnist overigens regelmatig aan dat knip- en plakgedrag schuldig. Weliswaar puttend uit eigen werk waarbij het maar de vraag is natuurlijk of het overnemen van eigen materiaal plagiaat betreft? Wellicht.
Bestuurlijke chaos in Dommelbaorzedurp. En ja hoor … hopla, geheel uit ‘eigen’ koker: “Dat kunnen wij net als in casu de jaarmotto’s eveneens”, aldus de noorderburen. Men gooit er gewoon zelfs nog ongegeneerd een schepje bovenop. Dommelbaorzedurp bestuurlijk op zijn gat. “Dat kunnen wij ook. Sterker nog, dat kunnen wij veel beter.” De ministeriele Oeteldonkse carrousel is volop in beweging en wordt breeduit gemeten in de krant. Kennelijk is het mooiste feest op aarde – het feest der feesten waar de liefde en de gein prominent de elementaire en primaire hoofdmoot vormen – voor menigeen de meest serieuze (bij)zaak in het dagelijks leven. Uitgestreken gezichten derhalve daar waar af en toe een flauwe glimlach kan worden ontwaard. Maar daar blijft het dan ook wel bij.
