Theo Vorstenbosch
Een heel mooi lied van Danny Vera dat vertelt over alle ups en downs in het leven. Een achtbaan waarin je als passagier in een trein door scherpe bochten, steile hellingen en andere elementen racet, meestal ontworpen om een spannende ervaring te bieden, hoewel sommige achtbanen een rustigere ervaring nastreven (zegt Wikipedia). Zo voelde het de laatste tijd wel met al de regionale, landelijke en mondiale gebeurtenissen. Het begon op 26 april of eigenlijk al 25 april, met een lintjesregen. Velen werden gedecoreerd voor hun vrijwilligerswerk. Mensen die de smeerolie in de samenleving zijn en er willen zijn voor anderen. Cromvoirt was weer goed bedeeld met 4 lintjes. Als het aantal gedecoreerden in een dorp graadmeter is voor een gezonde, saamhorige samenleving, zoals ik iemand hoorde zeggen, dan mag Cromvoirt zich gelukkig prijzen. De dag na de lintjesregen slingerde een beetje door de achtbaan. De viering van de verjaardag van de koning. Zoveel mooie, vreugdevolle dingen. Samen vieren, samen delen, samen dansen, samen genieten. Zo kan het dus ook en even de sores van klein tot groot vergeten. Tegelijkertijd met al die feestvreugde in Nederland was er verdriet in Rome. De begrafenis van de paus, de kerkleider die oog had voor de gewone mens, opkwam voor de minder bedeelden en probeerde van onderaf de kerk te vernieuwen. Een man die de hoop deed leven naar betere verstandhoudingen tussen de verschillenden mogendheden in de wereld en de vrede misschien wat dichterbij zou kunnen brengen. Misschien was het onderonsje tussen Zelensky en Trump na zijn begrafenis wel een historisch moment.
De karretjes van de roller coaster schoten door over 4 mei naar 5 mei. De herdenking van alle gevallenen. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes die omwille van vrijheid en vrede hun leven gaven. Verdriet om hun dood, maar trots en bewondering voor wat ze durfden en deden. Vele jongeren deden aan de herdenkingen mee en hopen dat de wereld nu wel hun lesje geleerd heeft. Vooralsnog wel lijkt het, want 5 mei vierden we 80 jaar vrijheid. Nog eens werd overal en door iedereen verkondigt dat vrijheid een bijzonder goed is en dat we het moeten koesteren en vieren.
Maar tegelijkertijd verschijnen er op het journaal uitgehongerde kinderen in Gaza en Soedan ten gevolge van conflicten in die regio’s. Verwoeste steden en onmisbare voorzieningen. Worden we dan echt niet wijzer. Leren we dan nooit dat oorlog en geweld alleen maar verliezers kent. Blijkbaar niet, want de NAVO zal zeker besluiten om nog meer uit te gaan geven aan oorlogstuig. Weer een nieuwe wapenwedloop. Dan de volgende scherpe bocht van het treintje en een val. Pakistan en India gaan elkaar weer bestoken. Twee kernmachten.
Het wordt tijd dat we een tegengestelde beweging krijgen. Het doet me verlangen naar de tijd van “ban de bom” en de pacifistische bewegingen in de jaren 60 en 70. Woodstock met “make love, not war”. Natuurlijk zal het wel naïef zijn en moeten we toch ook in het oog houden dat we ons moeten verdedigen als dat nodig is. Maar is het ook niet heel vreemd dat we over de hele wereld 13 tot 15 duizend kernbommen hebben waarmee we de wereld wel 500 keer kunnen vernietigen? Moeten we gewoon niet gaan stoppen met die wapenindustrieën en een wedloop initiëren die juist minder wapens en oorlogstuig beoogt.
Dat kunnen we niet in ons eentje, daar hebben we medestanders voor nodig over de hele wereld. Mensen die hun geluid laten horen thuis, in hun woonplaats, land en continent.
Misschien moeten we onze hoop vestigen op Leo XIV en alle 1,4 miljard katholieken? Misschien maakt die morele macht straks het verschil?
