Marie
November is toch een beetje een rare maand. Dat geldt zeker voor november 2022. Natuurlijk is het ook dit jaar gewoon herfst. In mijn straat betekent dat waden door bergen platanenblad op de stoep en net niet je enkels verstuiken over de eikels. Waar blijven die aardige gemeentemannen met hun bladblazers, die nooit te beroerd waren om ook mijn voortuintje even bladvrij te blazen?
En natuurlijk was het ook gewoon Allerzielen, een dag waarop je denkt aan wie er allemaal niet meer zijn. Een onbestemd gevoel van heimwee. Ik had er last van en ik zocht troost in boerenkoolstamppot met worst en dikke jus.
En natuurlijk is er weer elke avond het Sinterklaasjournaal, het gebruikelijke familieoverleg over wanneer, waar en hoe we de verjaardag van de Goedheiligman vieren, met inachtneming van de aandoenlijke verlanglijstjes van mijn kleinkinderen. ‘Ik vint alle kadootjes leuk’, schreef mijn kleindochter.
En toch, en toch een rare maand. Zo was er het stikstofbesluit van de Raad van State, dat mij weer in mijn gebruikelijke staat van enerzijds-anderzijds bracht.
Enerzijds goed voor het milieu en lekker even uitstel van de rampzalige gevolgen voor mijn straat en omgeving van de plannen met de N65.
Anderzijds weer heel naar voor woningbouwplannen in deze tijd van huizentekort en al die starters op de huizenmarkt. Om nog maar te zwijgen over de boeren. Een dilemma. Eigen belang boven algemeen belang? Zou natuurlijk niet moeten, maar toch weet ik niet wat ik er van moet denken.
Maar ach, er zijn altijd lichtpuntjes. De elfde van de elfde bijvoorbeeld. De start van het carnavalseizoen. Dan kan half Dommelboarzedurp de blauw-gele carnavalsvlag weer uithangen, waardoor het ook net lijkt alsof de solidariteit met Oekraïne groot is.
Raar, maar mooi toch!
