Marie
Totdat ik het ouderlijk huis uitging, zagen onze zondagen er meestal als volgt uit: de ene zondag een fikse wandeling, de andere zondag een bezoek aan een museum. Dit alles met zijn zessen en onder leiding van mijn vader. Als het hondenweer was, bleven we thuis. Of als mijn vader ziek was, maar dat was zelden het geval. In de zomer kregen we aan het eind van de wandeling een ijsje. Op de museumzondagen stak mijn vader een pakje koetjesrepen in zijn zak. Daar kregen wij er een van op de terugweg in de trein. Want wij reisden naar musea in het hele land met de trein. Mijn vader had geen rijbewijs en dat wilde hij ook niet.
Toentertijd waren musea heel anders dan nu. Geen museumwinkel, geen koffiehoekjes of complete restaurants. Wel doodse stilte en overal streng uitziende suppoosten. Of wij genoten van de kunst herinner ik mij niet. Het enige dat mij is bijgebleven is het blauwe glas in het museum in Den Haag. Nee, het hoogtepunt voor ons kinderen was toch de treinreis met koetjesreep.
Toen ik op mijn achttiende het huis uit ging om op kamers te gaan wonen in Nijmegen, hield die museumroutine op. Ik heb van 1969 tot 1988 geen museum van binnen gezien. Ik moest er niet aan denken. Ik had een museumtrauma overgehouden aan de ongetwijfeld goede bedoelingen van mijn vader.
Ik had in 1988 inmiddels twee jonge kinderen. Nieuwsgierige kinderen bovendien. Langzaam maar zeker stak in mij het besef op dat ik hen toch op zijn minst kennis moest laten maken met het verschijnsel museum. Dus toog ik -op een zondag natuurlijk- met het tweetal naar het Noord-Brabants museum. Ik herinner me niet of er toen al een café en een museumwinkel waren, maar geen enge suppoost te zien. Ik herinner me wél hoe mijn koters genoten van het tentoongestelde harnas, van de galg en van iets met knopjes waar ze naar hartenlust op mochten drukken. En het was niet meer doodstil. Goddank, er werd gewoon gepraat en gekwetterd.
Voor mij was dat bezoek therapeutisch: mijn museumtrauma smolt weg. Ik heb zelfs al jaren een museumjaarkaart en ik heb inmiddels van menige expositie genoten. Met een heerlijke koffie in de museumcafe’s na.
Maar ik mis de koetjesrepen…..
