In 1975 reisde ik met mijn spiksplinternieuwe echtgenoot in onze stokoude Volkswagen Kever van Nijmegen naar Noord-India. Dwars door Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan en dan -hup- India in. Dat kon toen gewoon nog. Ach, hoe prachtig alles. De landschappen, de mensen, de steden en dorpen. De watermeloenen, de bijzondere maaltijden, de grote rode aardbei die de eigenaar van een eethuis in Afghanistan mij bij vertrek gaf. Zo kan ik -dik veertig jaar later- nog uren doorgaan. Zo’n reis blijft je je hele leven bij. De verbondenheid met de mensen in die landen ook. Zo kan ik janken om de actuele toestand in Afghanistan. Zo kan ik boos zijn op mijn Indiase vriend die zijn dochter uithuwelijkte aan een suffige makelaar, terwijl ik hem dik veertig jaar geleden zag huilen omdat hij niet mocht trouwen met de vrouw van wie hij hield. Kasteverschil. Zo’n reis reist je hele leven met je mee.
Even tussen haakjes: ik zou ondanks al het onvergetelijke dwars voor de deur gaan liggen als mijn dochter of mijn kleindochter het in hun hoofd zouden halen een dergelijke reis te maken. Ook al zou het overal vrede en vrijheid zijn.
Maar dat is niet zo. Het is niet overal vrede en vrijheid. Integendeel. Hoeveel mensen ontvluchten niet huis en haard om hun vege lijf te redden van onderdrukking, honger, oorlog. Sommigen van hen komen in Vught terecht. In een wildvreemd dorp met wildvreemde mensen, een taal die klinkt als een keelziekte, regels en gewoonten waaraan het moeilijk wennen is. Ontheemd. Vught vangt ze zo goed en zo kwaad mogelijk op. De Stichting Welzijn Vught voorziet ze van een maatschappelijk ondersteuner en, als het effe kan, van een taalcoach.
Ik ben zo’n taalcoach en ik ken er meer. En het bevalt ons allemaal heel goed. We hebben plezier in het contact met onze ‘leerlingen’. We realiseren ons hoe razend moeilijk het is om Nederlands te leren als bijvoorbeeld Arabisch je moedertaal is. We bewonderen de motivatie waarmee onze ‘leerlingen’ die keelziekte te lijf gaan. Één uurtje per week. Hoe moeilijk kan dat nou te vinden zijn? Er staat bovendien veel tegenover: een stukje van een reis die je je hele leven bijblijft.
Ik zou zeggen: bel Welzijn Vught en doe het!
