De jaarwisseling schijnt precies het juiste moment te zijn om goede voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Ik doe er niet aan. Niet dat ik perfect ben. Verre van dat. Het is meer een kwestie van zelfkennis.
Ik weet gewoon dat ik teveel suiker in mijn koffie zal blijven doen. En dat de wasmand met gevouwen, schoon wasgoed te lang in de hal zal blijven staan. Dat ik van alles op de trap zal blijven leggen om er minstens tien keer gewoon langs op te lopen. Ik weet dat ik mijn kleinkinderen zal blijven verwennen. En dat ik weer geregeld zal denken dat ik mijn ramen moet lappen zonder het ook daadwerkelijk te doen. Een huishouden van Jan Steen. Ik hoor het u denken.
Ik weet ook dat ik me zal blijven ergeren. Aan de misplaatste vanilleijstaart die aan het Lieve Vrouwenpark is verrezen. Aan de wanstaltige plannen voor de N65 die de woonstraatjes in mijn buurt levensgevaarlijk maken door sterk toenemend autoverkeer. Of aan de gang van zaken rond De Speeldoos.
Betekent dat dat 2020 mij zal leren kennen als een slordig, chagrijnig mens? Welnee! Ik vind het geweldig dat onze nieuwe omroep Novo3 zo mooi van de grond is gekomen. Ik vind het prachtig dat heel Holland bakt en tegelijkertijd aan de lijn doet. Ik vind het ontroerend dat je voortdurend hoort dat we overal samen de schouders onder moeten zetten en dat de eenzaamheid blijft toenemen. Ik lach me een kriek als ik hoor dat wij een inclusieve samenleving hebben terwijl we allerlei mensen buiten de deur houden. Ik vind het fantastisch dat we binnenkort maar 100 mogen rijden op de snelweg en gewoon doorgaan met bomen kappen. Ik geniet van de praatprogramma-oorlog op de landelijke tv, terwijl in al die programma’s steeds dezelfde mensen aan tafel mogen meepraten.
Chagrijnig? Welnee dus. Hoogstens een tikje cynisch. En die ijstaart aan het Lieve Vrouwenpark zal ook wel wennen. Ik moet alleen uitkijken dat ik niet van de trap val door al die rommel die naar boven moet. En ik moet wel naar buiten kunnen blijven kijken door mijn ramen, want daar gebeurt het.
Marie
