Marc Smits
Pats. Vol in de rug geschoten. In een flits gaat het door me heen via de achteruitkijkspiegel. Vive la France! Het blijkt en blijft – in ieder geval voor mij – ondoenlijk om in dit wonderschone land geen prent aan je broek te krijgen. Afgelopen zomervakantie zelfs twee stuks. Een aantal jaren geleden dwarrelde een verdachte variant op de deurmat waarbij onder meer achternaam en straatnaam op een dermate bedenkelijke wijze waren geschreven dat ik na rijp beraad niets heb ondernomen en sindsdien ook niets meer heb vernomen.
De bekeuring die eind augustus op de mat valt, komt zoals verwacht. Datum, tijdstip en locatie exact overeenkomend met de genoteerde zaken op de kennisgeving van overtreding zoals ik zelf ook heb opgetekend. Op de snelweg van Lille naar Parijs ter hoogte van Mont-l’Évêque zo’n veertig kilometer ten noorden van de lichtstad. Met een gecorrigeerde snelheid van 95 km/ uur daar waar 90 tijdelijk is toegestaan in plaats van 100 km/ uur zojuist daarvoor geldend. Kosten 45 euro.
In de regel houd ik immer en altijd de maximaal aangegeven snelheid aan. Zeker op vakantie waar het woord ‘haast’ uit den boze is. Waarom zou ik? En France is het echter haast ondoenlijk om de voorgeschreven snelheid aan te houden. Er is immers veelal volledig geen touw aan vast te knopen welke maximumsnelheid op een bepaald traject of deel van de weg geldt. Snelheidsborden met 10, 20, 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100, 110, 120 en 130 wisselen elkaar – op een afstand van soms minder dan honderd meter met uitschieters naar enkele tientallen meters – af. De Fransen zijn de onbetwiste Europese meesters in het onduidelijk – of gewoonweg niet – aangeven wat de voorgeschreven maximumsnelheid is. Vooral op lokale wegen maar ook op de snelwegen en autoroutes waar je al een sponsorbijdrage mag doen die substantieel is. De Fransen zijn al helemaal meesters in het vervolgens doodleuk verzenden van de bijbehorende prent nadat ze weer een nietsvermoedende automobilist op de gevoelige plaat hebben gezet. Chapeau!
De eerste overtreding geschiedt in een ellenlange, flauwe bocht naar links waar ik – meerijdend met het drukke verkeer op de tweede rijbaan – kennelijk net even iets harder dan toegestaan voortbeweeg en het bord ‘90’ moet hebben gemist dat ergens verdekt aan de rechterzijde opgesteld zal staan en ‘tijdelijk’ in het leven is geroepen om de vaart eruit te halen. Sja, dan ben je in la douce France directement le pineut. Superzuur. Je wil niet weten hoe ik de Fransen hiervoor al in de auto en nogmaals na het verwelkomen van de bekeuring keurig dank.
Enfin, thuis in Vught valt medio september ‘pats’ nummertje twee op de mat. Weer 45 euro, dit keer bij La Bastide Caster Amoureux waar we binnendoor rijdend de bosbranden in zuidwest Frankrijk moeten ontvluchten en omzeilen. Een lokale weg waar gedurende ruim honderd kilometer veelvuldig wederom geen touw is vast te knopen welke snelheid er op een bepaald stuk weg geldt. Merci bien, mes amis.
Volgend jaar? Je kunt het je haast niet voorstellen maar wie weet toch weer en vacance en France.
