Vught is toe aan een Grand Café! Ik zeg het gewoon, ook in een tijd dat niets kan en alle horeca voor de zoveelste keer dicht is: Vught is toe aan een Grand Café! Want lieve mensen, ooit wordt alles weer normaal. Dan zitten we op het terras of in de kroeg en drinken we gewoon Caffè Latte, La Chouffe en Tempranillo. Of er nooit corona is geweest.
Een écht Grand Café dus. In Vught. Probeer dat eens op uw netvlies te krijgen. Een door iedereen geliefde en gekende plek waar het warm en huiselijk is in de winter en koel en luchtig in de zomer. Waar je dagelijks een krant kunt lezen en niemand op je let maar waar je toch nooit echt eenzaam bent. En vooral, en let nu goed op, een die al bij het krieken van de dag de deur opent. Puur omdat je soms denkt: ik ben het vandaag even ontzettend zat om geld te verdienen en heb al helemaal geen behoefte om naar dat oeverloze gelul van mijn collega’s te luisteren. Weet je wat, ik ga gewoon een kop koffie drinken en een krantje lezen bij het Grand Café in het dorp. Om acht uur in de ochtend ja, omdat ik daar zin in heb. Koffie, een krant lezen en daarna pas werken. Dat!
Met een Grand Café bedoel ik overigens geen gelikte brasserie of bistro met een bedachte überhippe inrichting. Daar hebben we er al genoeg van op deze wereld. Ik denk aan een oprechte, pretentieloze, tikje klassiek ingerichte zaak met hoge plafonds en een ruwhouten vloer (bedekt met pindaschillen, leuk!), fris personeel op sneakers en een zwarte sloof voor. Knus, gezellig maar vooral losjes. Centraal een grote leestafel waar ook Monopoly gespeeld kan worden. Een lange toog met bijzonder bier op de tap en daarachter een enorm glimmend, stomend en sissend Italiaans koffiemonster waar puur zwart goud uit druppelt. Een zaak waar je makkelijk binnenstapt zonder dat je het gevoel krijgt dat je meteen een kek aangekleed broodje van 14 euro moet wegwerken. Maar waar je wél een eerlijke ‘daghap’ kunt krijgen voor rond de tien euro. Een plek waar briljante ideeën worden geboren, prille liefdes opbloeien, eeuwige vriendschappen ontstaan en langlopende ruzies worden beslecht. Een plek die van zichzelf al karakter heeft terwijl er nog nauwelijks historie is. Een plek om te schrijven als de inspiratie opeens uit je oren spuit. Of wanneer je juist zoekt naar inspiratie omdat het schrijven even niet lukt. Waar jongeren On the Road van Jack Kerouac lezen en ouderen De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld. En andersom. Een plek ook om te dichten, te dromen en te niksen. Waar je op een druilerige zondagochtend naartoe gaat om je kater te verwerken en op zaterdagavond om het leven en de liefde te vieren met een fles rode wijn en veel vrienden. Een plaats waar mensen met een te groot ego geen gehoor vinden, macht of status niet bestaan en het rijden in een Tesla bepaald geen voordeel is (de Tesla is de Buckler onder de auto’s, maar dat is een persoonlijk dingetje).
Waarschijnlijk ga ik de feestelijke opening van het eerste Vughtse Grand Café nooit persoonlijk beleven. Want ik heb serieuze plannen om naar het zuiden van Spanje te emigreren. Niet dat alles daar nu beter is, zeker niet, maar in ieder geval schijnt de zon er bijna altijd en zijn de mensen daardoor wat minder bezig met zichzelf. De toekomst? Mañana!
Een ander groot voordeel van Spanje: je kunt er wél overal om acht uur in de ochtend een kop koffie drinken. Met een Licor Quarante Tres erbij, desnoods. Dat de televisie er gewoon keihard aanstaat, het meubilair er niet uitziet en iedereen door elkaar heen praat, dat hoort bij de cultuur. Dat moet je in Vught dan weer niet willen. Maar mocht het Grand Café er ooit daadwerkelijk komen, belt u mij dan even in Spanje? Vind ik leuk. Suggesties voor een passende naam zijn vanaf nu welkom.
