Marc Smits
Als columnist leef je natuurlijk immer bij de waan van de dag. Kijk maar eens hoe mijn NRC-collega elke zaterdag doodeenvoudig de recente actualiteit belicht en daar zijn ziltige zurigheid overheen plempt. Op zich nog best aardig geschreven maar daar houdt het creatief gezien dan ook echt wel op. Het vinden van een passend onderwerp kost hem wekelijks afgaande op zijn keuze sowieso geen enkele kruim. Vlooit een beetje de nieuwskanalen na, kijkt eens in zijn agenda waar hij de voorbije week was, pikt er vervolgens volledig random op vrijdagmiddag onder het genot van een goed glas Mouton 45 wat uit en ‘hopla’. De zoveelste column ziet het daglicht ingegeven door veelal het meest voordehand liggende nieuwsfeitje van de voorbije week. Factuurtje eruit en kassa.
Laat ik me voorzichtig uitdrukken. Ben niet de grootste fan van Youp. Dat heeft een specifieke reden. In april 2001 – in café Reinders in Den Bosch – trof ik hem na de memorabele dubbelwinst van Nederland tegen Duitsland tijdens de Davis Cup in de Brabanthallen. Ik had geen vloeitjes meer en vroeg of Youp er eentje voor me had. Weet nog precies waar ie stond. Wat sche(r)tst mijn verbazing? Niets van die joviale vent zoals ik hem van de buis kende. Maar dan ook echt werkelijk helemaal niets. Nou ja, het hautaine … dat etaleerde hij wel en dat herkende ik maar dit keer was het niet gespeeld. In het echte leven viel het kennelijk toch allemaal niet zo mee om ‘jezelf’ te zijn.
Twee vrienden van Youp vonden het net als Youp helemaal niet grappig toen ik hem vervolgens persifleerde. “Da’s nou precies het gevoel dat ik heb als ik jou op de televisie aanschouw”, maakte ik lallend en brallend met een hete aardappel in de keel mijn statement. “Youp is hier privé” kreeg ik van de vrienden te horen. “Dat treft”, gaf ik aan. “Ik ook!” Mijn werk als sportredacteur zat er immers net op nadat de Oranje-mannen crowdsurfend over het publiek de winst hadden gevierd. Van de barmannen van Reinders die het gebeuren hadden gadegeslagen, kreeg ik na het abrupt volgende vertrek van het drietal volop high fives. Ik neem aan vanwege de hilariteit maar wellicht heb ik dat destijds verkeerd geïnterpreteerd.
Ter zake nu. Een column met inhoud die doordacht aan iets is gekoppeld. Iets dat in de gemeente Vught speelt. Iets dat echt de actualiteit raakt. Aanstaande donderdag is het exact twintig jaar geleden dat de brand in Zionsburg het leven kostte aan de excentrieke Ewald Marggraff. Het was in de dagen dat ik journalistje speelde. Toevalligerwijze kwam ik die zondagochtend 7 december 2003 rond 09.00 uur langsfietsen op weg naar Den Bosch. Bij Zionsburg was men aan het nablussen en er was rook alom.
Met behulp van een eenvoudige camera knipte ik één foto. Genomen vanaf de zijkant van het kolossale pand. Op vertoon van mijn perskaart kwam ik via de hoofdingang aan de voorzijde – waar een batterij brandweermannen, politie en wat journalistiek volk stond – er voor mijn gevoel niet dicht genoeg bij. Via de zijkant – tegenover de Vughtse Toren – bleek het een peulenschilletje. Een balk over een smalle waterpartij bood uitkomst en ik was in een flits in de tuin en nam de plaat die ik in gedachten had. Nadat het fotorolletje enkele weken later was ontwikkeld (jazeker), begonnen de speculaties. De parallel met de iconische foto van het Monster van Loch Ness werd direct gemaakt. Stond daar iemand achter het raam van de zijdeur? De foto ging via een collega-journalist van het Brabants Dagblad zelfs naar het ruimtevaart-lab in Rijswijk om beter in te kunnen zoomen en helderheid te verschaffen.
Het bleek loos alarm. Q&Q konden weer gaan slapen. Geen scoop. En die is er tot de dag van vandaag in het Marggraff-verhaal niet gekomen. Wat het wel opleverde, is een wereldrecord aan speculaties. Het aantal complottheorieën rondom de moord op Kennedy en 09/11 opgeteld is er slechts een slap aftreksel bij … Wat dit alles met Youp te maken heeft? We zijn toch allemaal zo af en toe een beetje excentriek, nietwaar?
