Even weg uit Vught…
Ik zit in Spanje. Niet voor eeuwig, maar voor even. Voor een maand om precies te zijn. Nu zullen er best mensen zijn die zeggen: moet dat nu, in coronoatijd? Kun je niet net als wij gewoon even wachten tot de ellende is overgewaaid? Nee, dat kon ik niet. Enerzijds omdat ik een eigen website heb over Andalusië en dus af en toe die kant op ‘moet’. Anderzijds is het de schuld van mijn in 2010 overleden vader.
Dat zit zo. In 2004 stond mijn vader plotseling voor dag en dauw op, pompte de bandjes van zijn antieke toerfiets vol lucht, kuste mijn verbijsterde moeder op de wangen en sjeesde weg van ons huis aan de Esscheweg. Einddoel: Normandië en zijn beroemde stranden. De eerste dag bereikte hij België, de tweede dag Noord-Frankrijk en de derde dag troffen wij hem zwaar gehavend aan op een camping in Charleville-Mézières. Het was een redelijk triest beeld. Een halve tent (hij had in zijn haast om weg te komen een paar essentiële tenttokken vergeten), een verkreukelde fiets en een hoofd in het verband. Uitgeput, aangereden door een auto, in het ziekenhuis beland en weer afgeleverd op de camping. Einde fietstocht naar Normandië.
De moraal van dit verhaal: soms moet je je hart volgen. Mijn vader had het in zijn hoofd gehaald om één keer in zijn leven naar Normandië te fietsen om met eigen ogen te kunnen zien waar de geallieerden in juni 1944 aan land waren gekomen. Om allerlei redenen kwam het er maar niet van: zijn omgeving verklaarde hem voor gek, zijn conditie was bespottelijk, hij had geen fiets, geen spullen, geen ervaring, geen plan, niets. Maar ondanks dat ging hij toch. Weg uit het bekende Vught met de bekende mensen en de bekende dingen. De ‘wijde wereld’ in. Avontuur! Door Brabant, over de heuvels van Zuid-Limburg, door de donkere Ardennen, de Franse grens over. En hij genoot met volle teugen. Alleen, in de natuur, koken op een gasbrandertje, een nieuwe horizon en voor het slapen gaan een mok rode port of vooruit, twee (laat moeder het niet zien!).
Dat hij Normandië niet haalde: sois. Onbelangrijk. Niet het doel, maar de reis telde. Precies dat gevoel van ‘eruit willen breken’, had ik een paar weken geleden. Weg uit de bubbel die Vught zo langzamerhand aan het worden was. Weg uit de negatieve waas die over Nederland, nee, de wereld hing. Moe van alle meningen en adviezen en discussie over corona. Dus nam ik anderhalve week geleden een bijna leeg vliegtuig naar Malaga en trok de bergen onder Ronda in. Veel beter voorbereid dan mijn vader, met veel betere spullen en met een veel betere conditie, maar met hetzelfde oerinstinct: voorbij de horizon willen kijken. Al is het maar voor even.
