Het is toch ook gewoon rotweer, mensen. Al weken! Regen, wind, storm, hagel.
Ik zit al weken met drie depressieve katten. Ze willen niet naar buiten want dan wordt hun vacht nat. En daar houden de heren niet van. Dus zitten ze met zijn drietjes naast elkaar door het raam mismoedig naar buiten te kijken. Dat levert een leuk plaatje op, maar het drukt ook de sfeer in huis kan ik u zeggen.
Ik heb ze uitgelegd dat de meteorologische lente is begonnen. Het doet ze niks.
Ik heb ze verteld dat de hortensia’s al uitlopen. Ook die mededeling heeft geen antidepressief effect.
Ik heb ze buiten gegooid om ze te laten ervaren dat het allemaal zo erg niet is. Het resultaat: drie bozige katten die door het raam naar binnen zaten te kijken.
En intussen worden ze te dik. Te weinig beweging en uit verveling te veel willen eten. Tragisch mauwen rond het aanrecht alsof ze zwaar verwaarloosd worden. “Stel jullie niet zo aan”, blaf ik ze toe. Het doet ze niks.
Ja, ik praat tegen mijn katten. Maar maakt u zich geen zorgen over mijn geestelijke gesteldheid. Onlangs las ik namelijk in een artikel dat praten tegen katten een teken van intelligentie is.
Drie depressieve katten die niet naar buiten willen, heeft ook een voordeel. Ze slepen tenminste niet voortdurend muizen, takjes, blaadjes en andere onderdelen van moeder natuur naar binnen. En dat scheelt een boel stofzuigen.
