Marie
Het mondkapje hoeft sinds kort bijna nergens meer. Wat heb ik in het begin lopen puffen achter dat ding! Benauwd, beslagen leesbrilglazen, altijd gebruikte kapjes in de auto en jaszakken. Maar na verloop van tijd raakte ik toch bijna vergroeid met het ding. Het werd een soort accessoire om mijn pols of opgefrot onder mijn kin als het niet persé op moest. Ik begon zelfs licht bozig te worden als ik in de supermarkt iemand zonder mondkapje zag rondlopen. Niet dat ik daar iets van zei, want daar had ik de moed dan ook weer niet voor.
En toen hoefden de mondkapjes niet meer. We gingen uit de lockdown. De samenleving ging weer open. Euforische reacties alom. Ik betrapte me er op dat bij mij de euforie uitbleef, ondanks mijn twee vaccinaties. Weer naar de film. Natuurlijk. Heb ik gedaan. Koffietje na. Heb ik natuurlijk ook gedaan. Maar wat een herrie in het café, wat een drukte! Weer naar een museum. Heb ik ook gedaan. Genoten natuurlijk. Je gaat per slot van rekening niet voor je verdriet naar een museum. Maar moe dat ik ervan werd.
Ik las in de krant artikelen van kenners van de menselijke psyche. Daarin waarschuwden zij ondermeer voor overprikkeling als de lockdown voorbij zou zijn. Ik vond die waarschuwing toen op zijn minst overdreven. Veel mensen hadden op de een of andere manier te lijden onder de lockdown. En nu zou de nieuwe vrijheid ook weer tot klachten leiden? Flauwekul, dacht ik. Totdat ik met suizende oren het café uit liep. Overprikkeld was ik niet, maar het duizelde me wel.
Overigens, ik laat het doosje met mondkapjes toch nog maar even op het kastje naast de voordeur staan. Better safe than sorry.
