Het is zover. Ik zou het nog net niet het failliet van Vught willen noemen, maar het komt dicht in de buurt. De kleine Albert Heijn heeft sinds 16 oktober óók een zelfscankassa. Voor wie onbekend is met het begrip ‘kleine Albert Heijn’; het gaat hier om de vestiging aan de Stationsstraat. Thuis hebben wij het altijd over de kleine Albert Heijn en dat is voor iedereen volstrekt duidelijk. Het is er gezellig, overzichtelijk en persoonlijk. Er staan doorlopend dropjes en snoeptomaatjes klaar bij de servicebalie. De blokjes kaas bij de kaasafdeling zijn altijd vers, net als de koeken bij de koffiezetautomaat. Kortom, we hebben het hier over een supermarkt van wereldformaat.
Ik heb de kleine Albert Heijn altijd beschouwd als het Gallische dorp van Asterix en Obelix dat keer op keer wordt belegerd door Romeinse legereenheden maar dapper stand houdt. En tot 16 oktober lag Gallië aan de Stationsstraat. De hectiek van een in snel tempo veranderende wereld leek moeiteloos voorbij te glijden aan de kleine Albert Heijn. Een rustpunt in onze gejaagde samenleving waar de tijd simpelweg geen vat op kreeg.
Maar wat lang volstrekt ondenkbaar leek, bleek dus toch mogelijk. De kleine Albert Heijn is gevallen voor de vooruitgang. Ongetwijfeld onder het mom van: de consument vraagt er om. Mij is echter niets gevraagd. U wel? Het is net als de kerstmeuk bij de Action die er (ongelogen waar) al vanaf half september ligt weg te rotten. “De consument vraagt er om mijnheer”. Lariekoek. De consument krijgt het door de strot geduwd. Sodemieter toch op met je kerstballen. Het is september, gek!
Natuurlijk gaat een zelfscankassa wennen. Zoals uiteindelijk alles went, zelfs een gebroken hart. Maar mocht het ooit zover komen dat er nog meer caissières verdwijnen: ik weiger pertinent aan te schuiven bij een afrekenrobot. Al staan er bij de enige overgebleven kassajuffrouw honderd wachtenden. Of duizend. Of een miljoen. Misschien mag ik voorzichtig oproepen tot revolutie. Laten we de zefscankassa massaal negeren. Zodat deze onder een dikke laag stof verdwijnt en uiteindelijk bij het grof vuil wordt gezet. En de caissières weer zingend en met een stralend humeur op hun vertrouwde stek terug kunnen keren. Want laat één ding duidelijk zijn: don’t fuck met de kleine Albert Heijn!
p.s. Voor alle duidelijkheid; de kleine Albert Heijn heeft nog steeds gewoon caissières. En goeie ook.
