Sander Wieringa
Is de Distelberg meer van Cromvoirt dan van Helvoirt? Toen ik in 1977 voor het Brabants Dagblad werkte ging een van mijn eerste stukken daarover. De Distelbergers wilden aansluiting bij Cromvoirt. De Distelberg, een buurtschap bij de Drunense Duinen, had weinig met Helvoirt, toen nog een zelfstandige gemeente. De Distelbergers waren parochieleden van Cromvoirt, hun kinderen gingen daar naar school en ze deden er hun boodschappen in de buurtwinkel. In die tijd woonde ik trouwens midden in Vught, in de Koestraat. Later op de Distelberg. Nu is het allemaal gemeente Vught. Het kan verkeren.
Een paar maanden geleden was er in Cromvoirt een bijeenkomst over de toekomst van het dorp en daar waren Distelbergers ook voor uitgenodigd. Ik erheen, samen met een buurman. Wij waren de enigen van de Distelberg en het ging er ook alleen maar over Cromvoirt. Prima. Van de fusiegedachte van 1977 is van beide kanten blijkbaar niets meer over en dat is best.
In Cromvoirt hoeven ze niet zo nodig te hard groeien. Plannen om nieuwe woonwijkjes te bouwen op het voetbalveldje of op het terrein van Fortduinen worden met argwaan bekeken. Wel zijn er in Cromvoirt veel villa’s bijgekomen met de ruimte-voor-ruimte-regeling. Dat zullen er nog veel méér worden als het aan B&W van Vught ligt. Niet om in de woningbehoefte van de (jonge) ‘Crommertsen’ te voorzien; er komt alleen maar ‘import’ in die dure villa’s. Wel omdat daarmee enkele inwoners een smak geld kunnen verdienen aan anders waardeloze rommelweitjes. Wethouders en raadsleden worden bestookt door die grondbezitters om hun winst op te eisen.
Veel dorpelingen zien dat Cromvoirt op die manier snel van karakter verandert. Door de villabouw en ook door de golfbaan. Met gemengde gevoelens, hoor ik. Enerzijds gepaste trots dat Cromvoirt zo in trek is en dat er veel geld naartoe vloeit. Anderzijds zorgelijk vanwege al die import, het langzame verdwijnen van de groene omzoming en het drukkere verkeer. En dan komen er straks misschien ook nog drie giga windmolens aan de rand…
In 1977 was een overeenkomst tussen Cromvoirt en de Distelberg dat ze beide als stiefkinderen van hun gemeentebesturen in respectievelijk Vught en Helvoirt werden beschouwd. Niet terecht; beide gemeenschappen zijn niks tekort gekomen, denk ik. Wel zien ze in het gemeentehuis Cromvoirt en de Distelberg als mooie plekjes met veel ruimte waar geld en stemmen te halen zijn. Met dorpspolitiek die erop neerkomt: “wij regelen wel da’ gullie wa’ kunt met die grond”. En als dat geen goede ruimtelijke ordening oplevert, dan vragen we wel om de zogenaamde ‘hardheidsclausule’: een juridisch geitenpaadje om te voorkomen dat de wet ineens niet meer geldt als iemand er geld door verliest. Ja, dat bestaat. Maar alleen in heel speciale situaties.
Onze burgemeester vindt dat het karakter van Cromvoirt gekoesterd moet worden. Mooi. Eens. We zullen zien of de rest van het gemeentebestuur dat ook vindt.
