Marie
Ik ben van katholieke huize. Gedoopt, gevormd, Plechtige Communie gedaan, alles. Iedere dinsdag schoolmis in de kerk pal naast de school. En regelmatig biechten. Met de hele klas de kerk in. Een paar minuten de tijd om je zonden te overdenken en dan de biechtstoel in. ‘Eerwaarde vader geef mij uw zegen, en spreek slechts één woord en mijn ziel zal gezond zijn. Mijn vorige biecht is vier weken geleden.’ Dat moest je dan zeggen. En dan knielen voor een bijna ondoorzichtig luikje waarachter je vaag de contouren van de eerwaarde vader kon ontwaren. Ik wist nooit een originele zonde te bedenken. Dus biechtte ik steeds dat ik wel eens onaardig was geweest tegen mijn zusjes en broers. En dat ik af en toe stiekem een snoepje pikte. Niet gelogen, helemaal waar maar meer wist ik niet te verzinnen. Dat moest ik allemaal maar nooit meer doen, vond de eerwaarde altijd. Vervolgens onverstaanbaar gemompel en dan volgde de absolutie, de vergeving. Tenslotte kreeg je als penitentie -boetedoening- een paar Onze Vaders en Weesgegroeten op. Terug in de kerkbanken bad je die op je knieën om tenslotte met een schone ziel de kerk weer uit te lopen. Kennelijk hechtten je ‘zonden’ zich vast aan je ziel. Ik heb de kerk verlaten, ondermeer vanwege het standpunt van het instituut over homoseksualiteit.
Onlangs werd een nieuwe paus gekozen en gewijd. Leo de Veertiende. Ik keek met een schuin oog naar de wijdingsplechtigheid in Rome. Behoorlijk afgeleid door een doos in de hoek van mijn woonkamer waarin mijn poes Kees aan het bevallen was. Ze deed het geweldig en helemaal zelf. Na drie kittens was het klaar. In Rome zongen ze op dat moment het Credo en ik zong het uit volle borst mee. Dat ik dat na al die jaren nog kon, verbaasde mij zeer. Kennelijk hechten niet alleen je zonden zich aan je ziel maar doen ook de kerkgezangen dat.
Overigens, de mannelijke kitten heb ik Leo gedoopt.
