Op 15 augustus verzamelde zich een groep mensen bij het Indië Monument in het Lievevrouwepark in Vught. Dit monument, opgericht door de heer Piet Peters, draagt de Vughtse namen van hen die hun leven gaven in de strijd in het voormalige Nederlands-Indië. Wethouder Du Maine legde namens het gemeentebestuur een krans.
Du Maine opende zijn toespraak met een welkomstwoord. Voor hem stond een groep van ongeveer twintig mensen, van jong tot oud. Zij waren gekomen om te herdenken, om de geschiedenis niet te vergeten en om na te denken over de toekomst. De wethouder sprak over de betekenis van 15 augustus: een dag waarop de capitulatie van Japan wordt herdacht. Zijn woorden gingen verder dan de feiten; ze raakten aan de kern van wat herdenken werkelijk betekent.
“Vandaag herdenken we niet alleen het einde van een oorlog,” zei hij, “maar ook de strijd die daarop volgde in het voormalige Nederlands-Indië. Dit monument eert de slachtoffers van die periode, in het bijzonder de heren Van Laarhoven, Theunissen en Verbiezen, drie Vughtse mannen die hun leven gaven in de strijd.”
(Tekst loopt door onder de foto)
Herdenken
De wethouder sprak over de jaren die zijn verstreken sinds die donkere dagen. Over de tijd waarin de wonden nog vers waren en het verdriet. Hij vertelde over voormalige vijanden die, hoewel moeizaam, nader tot elkaar kwamen en over de nabestaanden die jarenlang de littekens van de oorlog droegen. Ook sprak hij over verandering, over hoe de tijd niet alleen wonden heelt, maar ook perspectieven verruimt. “Zelfs bij de naoorlogse generaties blijft de interesse in de oorlogsjaren groot,” vervolgde de wethouder. “Jongeren willen weten wat hun ouders en grootouders hebben meegemaakt. Achter die nieuwsgierigheid schuilt een kracht. Verhalen worden gedeeld en kennis wordt doorgegeven. waardoor de herinnering aan de oorlog levend blijft. Maar, er is meer, het verhaal van de oorlog wordt niet langer alleen door de overwinnaars verteld. Beide kanten van het conflict krijgen nu meer aandacht.”
(Tekst loopt door onder de foto)
De wethouder sloot af met de woorden: “Het is een hoopvolle gedachte dat herdenken hieraan bijdraagt, in een wereld waarin oorlog en conflicten, zoals in Oekraïne en Israël, nog steeds voortduren. Tegenstellingen worden vaak uitvergroot. Is deze manier van verenigen en bruggen bouwen hoopgevend? Dit ‘nieuwe’ herdenken kijkt niet alleen met respect naar het verleden, maar ook naar de toekomst en de richting die we samen moeten inslaan.”
(Tekst loopt door onder de foto)
Na de laatste woorden van de wethouder werd twee minuten stilte in acht genomen. Gedurende deze twee minuten leek de tijd stil te staan. Daarna volgde de kranslegging als een symbool van respect en herinnering. De Indië-herdenking werd afgesloten met het zingen van het Wilhelmus onder leiding van trompettist: Nico Haneveld. De vlag werd gehesen door Koos Dirven.
